چرب و نرم

عمر عبدالعزیز گوید حاسد ستمگاری بود چون ستم رسیدۀ دائم اندوهگن بود، نعمت مردم بیند و باد سرد می کشد، و از نشان حاسد آنست که چون حاضر آید چرب و نرم بود و چون غائب بود غیبت کند و چون مصیبتی افتد، شادکامی کند.

از زبان چرب و نرم خلق دارم وحشی کز دهان شیر نشناسم دهان بسته را

بود با رعایا همه چرب و نرم نگهدار ایشان ز هر سرد و گرم

زخم ما کی به خویش می گیرد منت چرب و نرم مرهم را

چه فواره دلیلش شمع مهتاب دماغش چرب و نرم از روغن آب

آنکه همچون شمع بود او را زبان چرب و نرم از پی افسونگری زانو به زانوی تو بود

وز بهر خز و بز و خورش‌های چرب و نرم گاهی به بحر رومی و گاهی به کوه غور

چراغش را فتیله زلف سنبل دماغش چرب و نرم از روغن گل