پیران سر

همی گفت کاندر جهان کس ندید به پیران سر این بد که بر من رسید

ببوسید پیران سر و پای او همان خوب چهر دلارای او

بر خور ای بر شده سپهر بلند تو به پیران سر از چنین فرزند

به هر کار درد دلم را مجوی به پیران سر از من چه باید بگوی

بگو با غمزهٔ شوخت، که رسوای جهانم کرد: به پیران سر عراقی را سمر کردن توان؟ نتوان

به پیران سر مکن از من جدایی مده بر باد ملک و پادشاهی

چو از شهر پیران سر اندر کشید دهم روز سوسن به ایران رسید

به پیران سر مکن عصیان که آن بهتر بود کاخر نباشد در دلت عصیان چو در دستت عصا باشد

نگه کن بدین تا پسند آیدت به پیران سر این سودمند آیدت

تا عالمش دریافته پیران سر افسر یافته هم شرع داور یافته هم ملک دارا داشته