مالک رقاب

هر ملک را اگر چه فراوان بود زمان محمود شاه باشد مالک رقاب او

و از برای صید دل در گردنم زنجیر زلف چون کمند خسرو مالک رقاب انداختی

در کف دریا کش مالک رقاب تیغ و سپر آمده موج و حباب

اهلی چو بنده تو بامید رحمتست رحمی ببنده ایشه مالک رقاب کن

و یا به پهلوی بدخواه شه فراز رکاب دوال خسرو مالک رقاب را ماند

خدایگان جهان مالک رقاب امم تویی که هست زبان تو ترجمان قضا

گوهر تیغ سلاطین کی شدی مالک رقاب گر نبودی خامه ات با او بگوهر توأمان

و گر ملوک سخن را به گردن از دعوی کنم کمند که مالک رقاب ایشانم

می شود چون ماه کنعان عاقبت مالک رقاب از عزیزان می کشد هر کس که خواری بیشتر

گردن ما در کمند پیچ و تاب عقل نیست زلف معشوقان بود مالک رقاب عاشقان