پرفسون

چون بچشم پرفسون ساقی قدح آرد برون فتنه را رفته بخواب و بخت را بیدار بین

تا چند مرده نفس نفس پرفسون امروز زنده باش که فرداست مرده‌ای!

اینچنین چشم پرفسون که تر است گر بود کوه آتش بجنبانی

نشسته به یک دست آن رزمگاه زبان پرفسون بهر تسلیم شاه

مگو جامی که تسکین ده به افسون گریه خود را که من از عشوه جادووشان پرفسون گریم

این جهان پرفسون از عشق تا نفریبدت کاین جهان بی‌وفا از تو جهانست ای پسر

فرستید مردی که گوید بدوی که ای پرفسون مرد پرخاشجوی

بدین گونه چون دید آن پرفسون بینداخت خود را ز زین واژگون

همان گه زن جادوی پرفسون که بُد دایه مه را و هم رهنمون

جهانیست این پرفسون و فریب نشیبش فراز و فرازش نشیب