ماه رخسار

بگفتا که ای ماه رخسار من که همچون جوانمرد در انجمن

جوابش داد ویس ماه رخسار بت زنجیر زلف نوش گفتار

چو قدت نیست سروی ماه رخسار چو رویت نیست ماهی عنبرین مو

تعشق را به سرو ماه رخسار نشسته اهرمن کفتار گفتار

کنون گر تیره شد آن ماه رخسار و گر تاری شد آن گل برگ احمر

نخستین ماه رخسار تو دیدند وزان پس ماه تابان آفریدند

برفتند زی ماه رخسار پنج ابا گرم گفتار و دینار و گنج

ولی دیدم به عکس آن ماه رخسار تحاشی می‌کند، امّا نه بسیار

شب چو شمع بزم تا در حلقهٔ مستان شدی دور صهبا ماه رخسار ترا چون هاله بود

ای در آتش از گل روی تو نعل لاله‌ها ماه رخسار ترا از حلقه خط هاله‌ها