گل فشان

دارم درین خوای خوش و باد گل فشان درسر نشاط باده و در دل هوای گل

تو آن درخت نیی کز تو بر توان خوردن پی نظاره خوشی، گل فشان و بار مگیر

چتر افراخته طاووس بهار گل فشان رنگ برنگ از پرو بال

گل وصال تو را خلق گل فشان کردند مرا ز گلشن وصلت نصیب خار رسید

بار نامه دل نشان که بهشتی درختی گل فشان بود لاله و نرگس دامن دامن افشاند و خیری و نستر به خروار و خرمن، بزمم بستان ساخت و کاخم گلستان. خزانم خرم بهار آورد و در و دیوارم بت و نگار، کنارم دریای گوهر کرد و سرایم گردون اختر، گدائی سامان شاهی یافت و شوریده سری پایه خورشید کلاهی، ویرانی رنگ آبادی گرفت و گرفتاری سنگ آزادی، موری نوبت سلیمانی کوفت و مشت خاکی گردن آسمانی افراخت، پشه بال همائی گشود و بنده یال خدائی بست، شعر:

بدین نشاط که رفتیم ناتوان در خاک ز داغ عشق تو کردیم گل فشان در خاک

ای عندلیب با تو مرا حقّ صحبت است خواهم که خاک تربت ما گل فشان کنی

چو کرد او آستین افشان و در رقص آمد آن ساعت بسروی ماند آن قامت که شاخش گل فشان باشد

بزودی باد بیزن هم روان کرد چو بادی بر سر آن گل فشان کرد

ای گل از نقش کف پای تو دامان ترا گل فشان کرده قبا سرو خرامان ترا