دامن دامن

می‌آمدم از شوقِ تو بر گلشنِ کون دامن دامن گل از گناهم میریخت

طلعت او نور سعادت فشان خلعت او دامن دامن کشان

محضری آمد قوی در پاک دامن بودنم در غمت ای پاک دامن دامن تر داشتن

روز و شب را کرده دامن دامن از فرط کرم باغبان گلشن الطاف او ایثار گل

در پای فراق تو فشانده است دامن دامن پر از لآلی

دُرّی که به سالها به جمع آمده بود دامن دامن زدیده بیرون می ریخت

بر رهگذری که خرّم آیی و روی دامن دامن گل زرهت شاید چید

وز بهر نثار قدمت هر نفسی دامن دامن گهر برافشاند چشم

گریه‌ای بر خاک ما افشان که افشاند آسمان بر لب گل خنده دامن دامن از فیض بهار

زان قیمتی گهر دور مشتاق نقد کونین ریزندم ار به دامن دامن بر آن فشانم