چاه ظلمانی

خویش را زین چاه ظلمانی برآر سر ز اوج عرش رحمانی برآر

جهان نور دادستی بدین چهسار پرظلمت یکی زین چاه ظلمانی برون شو تا جهان بینی

چو سر برآرد کلکت ز چاه ظلمانی بود مطالع انوار جای دم زدنش

الا ای یوسف قدسی برآ از چاه ظلمانی به مصر عالم جان شو که مرد عالم جانی

دلا تا کی درین زندان غربت این و آن بینی یکی زین چاه ظلمانی برون شو تا جهان بینی

یوسف من بیش ازین در چاه ظلمانی مباش تخت کنعان خالی افتاده است زندانی مباش

الا ای یوسف قدسی برآی از چاه ظلمانی به مصر عالم جان شو که مرد عالم جانی

عقل را در چاه ظلمانی کنند پس در آن اقلیم ویرانی کنند

دلا تا کی درین زندان فریب این و آن بینی یکی زین چاه ظلمانی برون شو تا جهان بینی

الا ای ماه کنعانی برآ از چاه ظلمانی به مصر عالم جان شو نشین آنجا به سلطانی