هرزه گویی

که ای دیوانه چندین هرزه گویی به تیغ من هلاک خود چه جویی

خاموش دلا ز هرزه گویی می‌خور جگری به تازه‌رویی

بخندید از آن هرزه گویی حکیم بدو گفت کای هرزه گوی سلیم

غافلی از دور آن را می شنید خاطرش زان هرزه گویی می رمید

چون یافت وقوف هرزه گویی بر قیس شکسته عیبجویی