ناخوب

به امید بیشی نداد و نخورد خردمند داند که ناخوب کرد

چو نامه به نزد سیاوش رسید بران گونه گفتار ناخوب دید

شد از داد او شهرها چون بهشت پراگنده شد کار ناخوب و زشت

از او خیره شد بیژن جنگجوی چنین گفت کای زشت ناخوب روی

کی کند ناخوب را بیداد خوب چون کند نامرد را کافور مرد

و از شیخ بومسلم فارسی شنیدم که: مرا با وی خصومتی می‌بود. وقتی قصد وی کردم،و مرقعه‌ای داشتم از وَسَخ چون دوال گشته. چون به نزدیک وی اندر آمدم وی را یافتم بر سریر نشسته و دَقّی مصری پوشیده. با خود گفتم: «این مرد دعوی فقر کندبا این همه علایق، و من دعوی فقر کنم با این همه تجرید! مرا چگونه موافقت باشد با این مرد؟!» وی بر آن اندیشهٔ من مشرف شد، سر برآورد و گفت: «یا با مسلم، فی أیِّ دیوانٍ وَجَدْتَ مَنْ کانَ قلبُه قائماً فی مشاهَدَةِ الحَقِّ یَقَعُ علیه اسْمُ الفقر؟ یا ابومسلم، اندر کدام دیوان یافتی که چون کسی را دل اندر مشاهدت حق قایم بود بر وی نام فقر بود؟ یعنی اصحاب مشاهدت اغنیااند به حق و فقرا ارباب مجاهدات‌اند» گفت: من اندر پنداشت خود پشیمان شدم و از اندیشهٔ ناخوب استغفار کردم.

چون او نامور مرد والا نژاد زمن کرد گفتار ناخوب یاد

کار جهان همچو کار بی‌هش مستان یکسره ناخوب و پر ز عیب و عوار است

راه چونین پدر اگر نروی زشت و ناخوب و ناخلف پسری

ای تو را صورت چین نقش جبین خوی ناخوب تو صورتگر چین