ناقه صالح

اگر نازیدی از یک ناقه صالح ورا صد ناقه هر یک جفت گردون

جمشید رکابا توئی آن شاه که امرت از سنگ سیه ناقه صالح بدر آرد

باوی برشد و ورا بستود از پس خطب گردید آستین فشان ناقه صالح از طرب

برزدم محمل خود بر شتری کش گنجید هفتصد ناقه صالح بزوایای شکم

کمتر از ناقه صالح نبود اصغر من هستی آگاه ز حال دلم ای داور من

شاه اگر پرسد که اصل ناقه صالح چه بود از خری، تعریف ذات گاو پالانی کند

زحسن عاقبت نومید نتوان شد به دل سختی نه آخر ناقه صالح برون از سنگ می آید؟

چون ناقه صالح که برآمد ز دل سنگ تقدیر ز ادبار من اقبال برآورد

زمانه ناقه صالح نکشته بود که چرخ به دست چون تو کسی خواستش سپرد زمام

گر نیست جز که ناقه صالح ذبیح به خاصه چو در سرشت گهر فاسق اوفتد