نازپرورد

ما به بیدای هوس، گم نیستیم نازپرورد تَنَعُّم نیستیم

چشم بازیگوشش از بس نازپرورد حیاست خویش را دانسته در خواب گران افکنده بود

فَأَکْرَمَهُ و او را به بی‌نیازی گرامی کند وَ نَعَّمَهُ (۱۴) به بی‌بیمی و تندرستی نازپرورد کند فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ (۱۵) گوید: اللَّه مرا بناز میدارد.

از پیش من ای ماه جهان گرد مرو وی غنچة نازِ نازپرورد مرو

ناله دردک اگر گستاخ طبعم دور نیست ز آنکه هستم نازپرورد دل اندوهگین

شد از ضربت نیزه و تیغ تیز تن نازپرورد او ریز ریز

شد از زخم پیکان و شمشیر تیز تن از نازپرورد او ریز ریز

نگاه نازپرورد تو بر کهسار اگر افتد به چشم شوخی مژگان بود رگهای سنگش را

ببخشای بر ناله عندلیب الا، ای گل نازپرورد من

همان دم گشت پیدا نازپرورد به پیش جم سلام بانو آورد