مبار

شعله عشق نماندست نمی در جگرم دیده گو اشک مبار آه شررباری هست

ابلق چرخ سزد مرکب تو همچو مسیح خر خری لایق تو نیست خرا مبار مخر

توان فروختن از بهر خوردنی دستار ولی بسر که تواند مبار پیچیدن

بر فلان وادی ببار این سو مبار گوشمالش می‌دهد که گوش دار

بهر دل سوزی ما اشک مبار تا نگویند ز الغای قرار

غم به تکلف به سر من مبار زانکه به سعی تو تن آسان شوم

برق با جود تو گویی ابر را گوید مبار رعد با تیغ تو گویی برق را گوید متاب

جانا تو ز دیده اشک بیهوده مبار دلتنگی من بس است دل تنگ مدار

جفت شادیست بعید، آنکه تو داری شادش مقبل آنست که آیی به مبار کبادش

آن درویش گوید، از سر سوز و نیاز در آن خلوت راز: الهی تو ما را ضعیف خواندی، از ضعیف چه آید جز از خطا و ما را جاهل خواندی و از جاهل چه آید جز از جفا و تو خداوندی کریم و لطیف، از کریم و لطیف چه سزد جز از کرم و وفا و بخشیدن عطا. سزای بنده آنست که چون لطف و رفق او جل جلاله بر خود بشناخت، دامن از کونین درچیند، بساط هوس در نوردد، کمر عبودیت بر میان بندد بر درگاه خدمت و حرمت لزوم گیرد، دیده از نظر اغیار بردوزد، خرمن اطماع بخلق بسوزد، با دلی بی‌غبار و سینه‌ای بی‌بار، منتظر الطاف و مبار الهی بنشیند تا حق جل جلاله بلطف خود کار وی میسازد. و دل وی در مهد عهد مینوازد اللَّهُ لَطِیفٌ بِعِبادِهِ خدای را جل جلاله هم لطف است و هم مهر. بلطف او کعبه و مسجدها بنا کردند، بقهر او کلیساها و بت کده‌ها برآورند.