چاه سر

زان قلعه مشؤم برون آمد و در حال چاه سر چاهانش مقام و مقر آمد

رخ یوسفان ببینی که ز چاه سر برآرد همه گلرخان ببینی که کنند خودنمایی

آب خون کرد و چاه سر بگرفت دلو بدرید و ریسمان بگسست

کزان چاه سر با دلی پر ز درد دویدم بنزد تو ای رادمرد

گر عقل هست در سر تو پای بازگیر زین چاه سر گرفته نادلگشای خاک

تن رود سرنگون که کوته چاه سر رود مضطرب که کو سردار