هاده

آمد به تو آوازم واقف شدی از رازم محروم میندازم هاده چه به درویشان

رنجیت مبا آمین دور از تو قضا آمین یار تو خدا آمین هاده چه به درویشان

نکن بی‌رحمی و نئو«نا» امیرره دْ خشْ تمنّا دارمه، هاده که دیره

ملک دنی مره، اینجه نده، رشت هاده مره دس بزن، شه گله باغ گشت هاده

گفتیم دعا رفتیم وز کوی شما رفتیم خوش باش که ما رفتیم هاده چه به درویشان

بشنو تو ز پیغامبر فرمود که سیم و زر از صدقه نشد کمتر هاده چه به درویشان

ای کوی شما جنت وی خوی شما رحمت خاصه که در این ساعت هاده چه به درویشان