ناپروا

دم از دریا زنی دریا شوی تو ز بود جانت ناپروا شوی تو

باز بعضی خوارو ناپروا شدند درمیان خلق، تن رسوا شدند

بدو داد ای دل شیدا بمانده ز بود خویش ناپروا بمانده

تو جوابش ده که: اندر شوق بحر       قطره بی آرام و ناپروا شود

همه غرقاب در دریا بماندند عجائب خوار و ناپروا بماندند

مستم من و ناصبور و ناپروا هم دنیا همه هیچ پیش من عقبا هم

ز دریا عین ناپروا بدیدم درون دل پدر یکتا بدیدم

جگر پردرد و دل پرخون و جان سرمست و ناپروا شبم تاریک و مرکب لنگ و در سر مایه سودا

پرتو خورشید چون صحرا شود ذرهٔ سرگشته ناپروا خوش است

می‌مپرس از من سخن زیرا که چون پروانه‌ای در فروغ شمع روی دوست ناپروا شدم