پرخون

دل پرخون چه پر و بال گشاید در جسم؟ دانه چون نشو و نما در دهن مور کند؟

ز داغ من دل اهل حساب پرخون است وگرنه ریگ بیابان شماره ای دارد

هر نرگس و لاله کز که و هامون رست از چشم و بتن وز جگر پرخون رست

لب خود را کنم چون لعل پرخون از پشیمانی تهی دستی مده از گوهر دندان دهانم را

تا نبرد بوئی از تو باد صبا نیز از دل پرخون چو غنچه لب نگشادم

بی تو دل خون بود و دیده پرخون گریان اگر از دیده و دل خون نفشانم چه کنم

هر شبی خاک درت از گریه پرخون می‌کنم چهره شمعی به آب دیده گلگون می‌کنم

شده پرخون اگر از نام جدایی چه کنم تاب زین بیش دگر بر دل بی‌تاب نبود

جهان جای مکافاتست ممکن نیست نستاند دل پرخون بجای جام پر می ساقی مهوش

پا در ره پرخون نه رخ بر رخ مجنون نه شمشیر وغا برکش کآمیخت اسد برکن