نازکش

چرخ سنگین دل بر آتش داشت روی نازکش از شراب بیغمی تا چهره را گل آل کرد

چون کشم آه از جگر، کز بیم خوی نازکش شمع دود خود گره چون لاله در دل می‌کند

ز غنچه تا ورق نازکش برون آمد هزار خار ز اطراف نسترن برخاست

چون آب که از پرده یاقوت نماید پیداست تن نازکش از جامه گلنار

دل نازکش گشت لبریز درد بر آورد سر سوی یزدان فرد

بی محابا در میان نازکش انداخت دست ناخن شاهین ز رشک بهله ای در دل شکست

میوه چش باغ او ذائقهٔ حسن و ناز نازکش داغ او ناصیهٔ انس و جان

همه پهنه پر دشمن و شاه فرد دل نازکش گشت لبریز درد

کوه غم دارم و یک لحظه برون می‌ریزم بر دل نازکش آن نیز گران می‌آید

آن که بست از هر دو عالم چشم حیران مرا کاش می آورد روی نازکش تاب نظر