کندوکاو

آثار گیگر ارتباط بدن انسان و ماشین را مورد کندوکاو قرار می‌دهند. او تصاویری سوررئالیستی از انسان‌ها که با بخش‌های صنعتی آمیخته شده‌اند، خلق کرده‌است، سبکی که خودش از آن به عنوان «زیست‌مکانیکی» یاد می‌کرد.

این کتاب با ترجمهٔ فارسیِ هرمز همایون‌پور توسّط انتشارات کندوکاو در سال ۱۳۹۲ به چاپ رسیده‌است و با ترجمهٔ احمد عزیزی توسط نشر نی در سال ۱۳۹۴ به چاپ رسیده‌است.

در ده کلیومتری شمال غربی مرند (در کنار غربی جاده مرند – یامچی) و بر کناره رود زیلبیر (ذوالبین) ونزدیکی روستای باری یک تپه عظیمی آرمیده‌است که باقیماندهٔ قلعه خاکی باستانی می‌باشد، گفته می‌شود این قلعه، قدیمی‌ترین تپه باستانی آذربایجان می‌باشد که در آنصورت باید قدمتی بیش از شش هزار سال داشته باشد. می‌توان اینطور فرض کرد که این قلعه دراواخر عمرباشکوه خود می‌تواند از جمله قلاع خاکی اورارتویی باشد که همانند قلعه یالدیر مرند جزو قلاع ۲۲گانه ای باشدکه در حمله سارگون دوم ویران گردیده‌است. این قلعه همانند دیگر قلاع باستانی مرند مورد کندوکاو علمی و باستانشناسی قرار نگرفته‌است. همه جای قلعه مورد تطاول غارتگران قرار گرفته‌است. از این قلعه سفال و جام و استخوان‌های متعدد از دوران باستانی بدست آمده‌است.

از گذشته تا به امروز روش‌های متفاوتی برای اکتشاف نفت به‌کار برده شده است. در آمریکا برای کشف نفت به گورهای سرخ پوستان نقب می‌زدند. نفت‌یابی دیگر، کلاهی کهنه بر سر می‌گذاشت و در چمنزاری می‌دوید تا اینکه کلاه می‌افتاد و وی آن محل را حفاری می‌کرد. بعد از آن حفاران برای کشف نفت در بستر رودخانه‌ها به کندوکاو پرداختند. سپس جستجو برای تاقدیسها یکی از راه‌های معتبر کشف نفت در طول تاریخ شد.

قطار ابدی، نوعی دیگر، دنیای شیرین و دنیای شیرین دریا اشاره کرد. از آخرین فعالیت‌های تلویزیونی وی می‌توان کارگردانی سری دوم سریال بازهم زندگی را نام برد. وی همچنین در یکی از قسمت‌های سری نخستین این سریال با عنوان جناب مستطاب آشپزی با شرکت نجف دریابندری و همسرش فهیمه راستکار، به موضوع کتاب مستطاب آشپزی نوشتهٔ نجف دریابندری می‌پرداخت و در یک گزارش به کندوکاو در آبگوشت فروشی‌های تهران پرداخت.

بر بازوی کوهی که تقریباً جهت شمال جنوبی دارد و از رشته اصلی که سمت شرقی غربی است جدا می‌شود، آثار قلعه بزرگی بر جای است که بر اثر کندوکاو گنج گیران زیرو رو شده‌است. آثار آب انبار و حمامی در اراضی آن دیده می‌شود. مصالح اصلی بنا گچ و آجر و سنگ بوده‌است. سید ظهیر الدین، این قلعه را به نام قلعه کجور می‌شناسد؛ و عبدالفتاح فومنی آن را «قلعه ماران» می‌خواند و صاحب عالم آرا شرح مفصلی از این قلعه در ادوار مختلف نوشته و ان را به نام «قلعه مارانکوه» ضبط کرده‌است؛ و اعتماد السلطنه آن را به نام «قلعه مارانکو ه کجور» معرفی کرده‌است.