چاک جامه

یکی درد به تن آلوده خرقه و آن دگر از مهر کند به سوزن پرهیز چاک جامه رفویم

چه دلکشست بدامن سجیف و گنج درست چه طرفه است بدان چاک جامه شیرازه

به چاک جامه ی مریم دمید از روی رأفت دم که بی جُفت اندر این عالم تولّد زو مسیحا شد

به چاک جامه دگر عیب من مکن، ناصح دریدنش هنر است ارچه دوختن عیب است

تو چاک سینه نبینی، ز چاک جامه مرنج که بس گران نبود در سفر به پیرهنی

در زمان همچو چاک جامه ی گل باغبان دوزدش به سوزن خار

ز چاک جامه گر دل می گشاید شکر خند گریبان تازه گردان