چار سوی

بینی که ز دیر کعبه سازند وز چار سوی صلیب محراب

در چار سوی آرزو کاری ست با رویت مرا رو سوی من کن یک زمان تا کار خود یکسو کنم

ای دست غارت تو در چار سوی عشقت سرهای گردنان را آویخته به مویی

مرد حق جان جهان چار سوی آن بخلوت رفته را از من بگوی

روی به ما کن و مکن دیده ما و خاک در سجده رواست هر طرف قبله چار سوی را

بر چار سوی طبع بزن خیمۀ مراد جایی چنین وطن ز سر اختیار گیر؟

هم ساقی بزم گاه مهرم هم سأیس چار سوی کینم

از دو زلف مشکبارش یک گره بگشاده اند چار سوی و شش جهه از وی معطر کرده اند

به چار سوی تامل نیافتم بیدل ترازویی ‌که ‌گرانتر ز دل بود سنگش

دیده ام روز جهان چار سوی آنکه نورش بر فروزد کاخ و کوی