پالای

چشم خون پالای اهل دل غبار گوهری داد از کف و دریا گرفت

لب و سبلت چنان به هم کز موی لای پالای بر دهان سبوی

پولادهٔ تیغ مغز پالای سرهای سران فکنده بر پای

دولت آرای بازوی چیرست ملک پالای دست و شمشیرست

مجلس غم ساخته است و من چو بید سوخته تا به من راوق کند مژگان می پالای من

همه مستان نبشتند این غزل را به خون دل ز خون پالای مستان

دیدت از نقش دشمنان پالای چشمت از روی دوستان آرای

گر می ندانم کز وفا دور است خوی نازکت این چشم خون پالای را در چشم آن بدخو کنم

گر ز شوخی نیستت پروای من رحمتی بر چشم خون پالای من!

حق آن پهلوی زهرا مام من وان لبان زهر پالای حسن