هفت اندام

چو آن دیو دوزخ برآرد غریو بلرزد همی هفت اندام دیو

آدم رسته ازین هفت اندام گوهر جسته ازین نه صدفیم

پیش از آن کز هم برفتی هفت اندام زمین رفت و پیش گاو و ماهی ساخت سدی از قضا

و گفت: هرکه حرام خورد هفت اندام وی در معصیت افتد اگر خواهد وگرنه ناچار معصیت کند و هرکه حلال خورد، هفت اندام وی در طاعت بود و توفیق خیر بدو پیوسته بود.

بی‌سلاح این مرد خفته بر زمین من به هفت اندام لرزان چیست این

اول پشیمانی در دل است، پس عذر بر زبان، پس بریدن از بدی و بدان! در خبر می‌آید که ره که توبه کند و رفیقان بد بنگذارد، تائب نیست. هر که توبه کند وطعام و شراب بنگذارد تائب نیست. هر که توبه کند و جامه خواب بنگذارد، و خواب از دیده بیرون نکند، تائب نیست. هر که توبه کند و از مال وی آنچه از قوت بسر آید انفاق نکند تائب نیست. شرط توبه آنست که از همه موجودات دل بر گیرد، و روی در حق آرد. هر خون و گوشت که بر هفت اندام دارد بریاضت فرو گذارد.

از پی استماع رود و سرود خلق را گوش گشته هفت اندام

شش جهت از روی من شد همچو زر تا بدیدم سیم هفت اندام تو

خصمت از بهر جراحتهای هفت اندام خویش گرچه اندر هفت دوزخ جست خاکستر نیافت

نوری گوید بنده را مشاهده درست نبود و بر هفت اندام وی رگی قائم ماند. و گفته اند چون آفتاب برآید بچراغ هیچ حاجت نباشد.