نقره خنگ

چو آفتاب تو بر نقره خنگ آخته تیغ چو کوه پیش و پس تو گرفته خیل و حشم

فرود آمد شه خورشید ناگاه ز پشت نقره خنگ چرخ برگاه

چرخ را چون سمند نعل افکند تنگ بر نقره خنگ بست آخر

چون رنگ چتر تو شب معراج دولت است جز نقره خنگ چرخ نزیبد براق چتر

بر نقره خنگ چرخ سواری همی نمود و او کرد سرکشیّ و ز دستش عنان برفت

نعل آن نقره خنگ او از برق بر جهان خرمن زر افشانده است

رم خورد ادهم شب از آفاق چون ببست بر نقره خنگ گردون زین زر آفتاب

این دهر رنگ ریز مرا صوف و اطلس است وین چرخ نقره خنگ مرا اسب و استر است

زرده شام و نقره خنگ سحر چرخ را زیر ران نبایستی

جز نقره خنگ توسن صرصر خرام تو کی دیده کس به روی زمین آسمان برف