نرگسدان

از جمال و روی جانان جز نگارستان مساز وز خیال چشم او جز دیده نرگسدان مکن

به چشمان خود انگشتان درآورد دو نرگس را ز نرگسدان برآورد

تماشایش گشاید در چو بر چشم چو نرگسدان شود دل سر به سر چشم

ز نرگسدان چشمش خون روان کرد ادیم خاک را چون ارغوان کرد

امشب ای دلدار خواب آلود من خواب را رانی ز نرگسدان بلی

خنجر و شمشیر شد ریحان من مرگ من شد بزم و نرگسدان من

نرگس چشم بتان ره می‌زند آب این نرگس ز نرگسدان کیست

در آب آن تل پر ریحان و سنبل چو نرگسدان و در وی دسته گل

چه دارد در دل آن خواجه که می‌تابد ز رخسارش چه خوردست او که می‌پیچد دو نرگسدان خمارش

دلم از یاد چشم او بود مانند نرگسدان سرم از فکر لعل او، کدوی باده را ماند