نازاده

بنوعی تحفه امید گیرد که نومیدی زغم نازاده میرد

سپهر کهنه و خاک کهن زاد سخن نازاده دارد هر دو را یاد

ور نبایدت به زادن نگرایم من همچنین باشم و نازاده بپایم من

تا نیارد زخمه از تارش سرود می کشد نازاده را اندر وجود

ساز ‌خسّت نیست بیدل بی‌درشتیهای طبع کمتر افتد نرمی پستان زن نازاده را

گند نازاده از آن . . . ر چو یکبار بخورد گشت مالیده چو اندر شب مهتاب خیار

گفتم که وزیر ازین گرامی‌تر نازاده ز پشت دودهٔ آدم

ای یازده امهات و نه باب نازاده خلف تر از تو فرزند

نِگَر تا در چه سختی اوفتادند، که نازاده عروسی را بِدادند.