ناباک

چو آواز بشنید ناباک زن بخفتان رومی بپوشید تن

نالهٔ جانسوز خسرو کو به دلها شعله زد رحمتی ناموخت آن سنگین دل ناباک را

بدان غارها در یکی دزد بود که خونریز و ناباک و بی مزد بود

ازیشان سواری که ناپاک بود دلاور بد و تند و ناباک بود

چو پرویز ناباک بود و جوان پدر زنده و پور چون پهلوان

نباید که برزو شود کشته زار به دست چنان ترک ناباک دار

چنین داد پاسخ ورا گرگسار که ای نامور مرد ناباک دار

یکی آنک ناباک خون پدر نریزد ز تن پاک زاده پسر

بگو آن دو بی‌شرم ناپاک را دو بیداد و بد مهر و ناباک را

به نزدیک عم آمد آن دل فکار بدو گفت ای عم ناباک دار