ماه جبین

گفت ای ماه جبین یوسف گل پیرهنم گل خوشبوی من ای اکبر شیرین سخنم!

دل صائب نخورد آب ز هر ماه جبین زنگ آیینه ارباب نظر مهتاب است

اکبر آن سرو قد ماه جبین شد چو مشتاق وصل حورالعین

به وفایی که نداری قسم ای ماه جبین هر جفایی که کنی بر دل ما عین وفاست

این نیست عرق کز رخ آن ماه جبین ریخت خورشید فلک رشته پروین به زمین ریخت

ای ماه جبین سر و بالا تو راحت روحی و روانی

گر شود شبنم فردوس همان رو به قفاست عرقی کز رخ آن ماه جبین غلطیده است

من خانهٔ آن ماه جبین می دانم گاهی به گمان گه به یقین می دانم

منم آن صبح سعادت که از آن خواب گران نگران بر رخت ای ماه جبین برخیزم

تا ببینی بتان ماه جبین که سراسر کشنده اند آواز