شعر سپید

اوتادی در بهمن ۱۳۹۳ نخستین کتاب خود را در قالب مجموعه شعری با عنوان در بهشتی که کلاغی نیست مترسک هم نیست به دو زبان فارسی و انگلیسی از طریق انتشارات مروارید منتشر کرد. این کتاب دارای ۷۶ صفحه و مشتمل بر ۳۵ قطعه شعر سپید است.

اشعار وی که بیشتر در سبک شعر سپید است با مضامین آزادی فرد و نقد دوران سروده شده و مورد ستایش بسیاری قرار گرفته است.

در شعر سپید و شعر نوی فارسی، عنصری مهم‌تر و عمیق‌تر وجود دارد با عنوان شکل درونی (شکل ذهنی). شکل ذهنی عبارت است از: محیطی که شعر در آن حرکت می‌کند، و پیش می‌رود و اشیاء و احساس‌ها را با خود به پیش می‌برد. شکل ذهنی به یک شعر یا یکپارچگی می‌دهد یا آن را از وحدت و استحکام درمی‌آورد.

آنچه دربارهٔ قالب شعر مهم است وحدت ذهنی است که چه در قالب کلاسیک و چه در قالب شعر نوی نیمایی و شعر سپید باید رعایت شود. همان‌قدر که شعر موزون باید از وحدتی ذهنی برخوردار باشد شعر آزاد یا بی‌وزن نیز باید از یکپارچگی برخوردار گردد.

برخی از نویسندگان و شاعران افغان در هرات، معتقد بودند که نادیا انجمن، دست بالایی در شعر بخصوص غزل و شعر سپید داشت و می‌توانست بهترین شاعر زمان خود در افغانستان باشد.

احمد شاملو در شعر سپید از تقطیع استفاده کرد. وزن کلمات به این نوع شعر قالب درونی یا شکلی ذهنی می‌دهد و به این دلیل قالب شعر سپید از قالب شعر نیمایی متفاوت است.

کزازی همچنین عیب ترجمهٔ تحت‌اللفظی را در این می‌داند که هنجارها و ساخت‌های دستوریِ زبانِ مبدأ را با آنِ زبان مقصد درمی‌آمیزد و آن‌ها را رفته‌رفته در این زبان گسترش می‌دهد، و در نتیجه مایهٔ کژی و کاستی زبان مقصد می‌شود. لغزش‌ها و نابهنجاری‌هایی که در این سالیان از زبان‌های اروپایی به فارسی راه یافته معلول ترجمه‌های خام و بی‌مایهٔ واژه‌به‌واژه است. برخی از اصطلاحاتی که معلول ترجمهٔ تحت‌اللفظی‌اند عبارتند از: نقطه ضعف؛ نقطه نظر؛ در ارتباط با؛ حمام گرفتن؛ می‌بینمت (به‌جای به‌درود یا خدانگهدار)؛ روی تو حساب می‌کنم؛ سعی خود را می‌کنم؛ بی‌تفاوت (به‌جای بی‌اعتنا)؛ کسی را در جریان گذاشتنِ؛ شعر سپید (به‌جای شعر بی‌وزن).

مقالات این شمارهٔ اندیشه و هنر تماماً قابل توجه و خواندنی است، ولی جالب‌ترین مطلب از شخص احمد شاملو است با نام «حاشیه‌ای بر شعر معاصر» که راجع به شعر سپید - که خود از پیشگامان و یگانه تثبیت‌کنندهٔ آن بوده‌است -. او در بخشی از مقاله (که پیشتر در سال ۱۳۳۹ در مجلهٔ فردوسی چاپ شده بود با لحنی که به نظر می‌رسد سخنانش بیشتر از سر خستگی کلنجار رفتن با مخالفین بوده باشد) سخن می‌گوید.

هوشنگ ایرانی از جمله نخستین نویسندگانی است که نداشتن وسواس وزن و قافیه، و رها شدن در بی‌اختیاری تخیل را توصیه کرده و در کار خویش نیز به این شیوهٔ نوشتن چشم داشته‌است. راهی را که هوشنگ ایرانی و شاعرانی چون محمد مقدم، شین پرتو، غلامحسین غریب و منوچهر شیبانی شروع کرده بودند احمد شاملو یک‌تنه ادامه داد و بدین اعتبار است که شعر سپید با احمد شاملو شناخته شد و او بانی آن نام گرفت، درحالی که پیش از او هوشنگ ایرانی و دیگران راه را گشوده بودند.