زریری

سمن برگش از غم زریری شده رخ سرخش از هجر خیری شده

رخش از نامه خواندن شد زریری که خود دانست کم مایه دبیری

رفته لرزان همچو خورشید فروزان آمده شب زریری برده و روز ارغوان آورده‌ام

چو بازآورید آن گرانمایه کین بر اسپ زریری برافگند زین

کام زندیقان، میسر از سپهر روی صدیقان زریری همچو مهر

سپهبد به ملاح گفت این بخوان چو بر خواند گشتش زریری رخان

ندیده ایم جز این سرخرویی از دیده که یافت رنگ بقم چهره زریری ما

کمانی گشته قد من ز سروی زریری گشته چهر ارغوانی

آن آب که آتشکده خیزد زفروغش آن آب کزو رنگ زریری شده چون آل

از سینه حریری دارد رخم زریری هست آن بت سریری فخر بتان کاشان