غافلی

مکن حذر کسی، گرچه از غرور جوانی تو غافلی ز خدا، من سپرده‌ام به خدایت

دلی در دستِ بی‌پروا نگارِ غافلی دارم که در آتش ز خاطر می‌برد مستی، کبابش را

تو غافلی ز قاتل، چه روی به پای تیغش به همین که کشته گردی، به شمار ما نیایی

تو غافلی زآه من و غره بحسن وین بس طلسم حسن که بر یکدگر شکست

این چه نشاطست کزو خوشدلی غافلی از خود که ز خود غافلی

این چه نشاط است کزو خوشدلی‌؟ غافلی از خود که ز خود غافلی

چون صدف دریوزه گوهر ز نیسان می کنی غافلی از خود که بحر بیکنار عالمی

از دل پرخون و چشم اشکبارم غافلی با صراحی عهد و با پیمانه پیمانت چه شد

در رستخیز رو به قفا حشر می شوی ای غافلی که پشت به دنیا نکرده ای

بس غافلی از کار جوانی و عجب نیست هشیار چه داند که چه کردست به مستی