سمعانی

معنی کلمه سمعانی در لغت نامه دهخدا

سمعانی. [ س َ ] ( ص نسبی ) منسوب است به سمعان که نام بطنی است. ( الانساب سمعانی ) ( لباب الانساب ).
سمعانی. [ س َ ] ( اِخ ) ابوسعید عبدالکریم بن محمدبن منصور تمیمی مرازی. شافعی فقیه و مورخ و حافظ حدیث. وی در 562 هَ. ق. بدنیا آمد و در سال 616 هَ. ق. درگذشت. وی به شهرهای دور سفر و با علماء و محدثان ملاقات کرد و از آنان علم آموخت. و گروهی نیز از او کسب علم کردند. از اوست : کتاب الانساب ، کتاب تذییل ، تاریخ بغداد، تاریخ مرو، فضائل الصحابه ، معجم المشایخ ، تاریخ الوفاة للمتأخرین من الرواة، الامالی ، التحبیر فی المعجم الکبیر. ( فرهنگ فارسی معین ).
سمعانی. [ س َ ] ( اِخ ) فخرالدین ابوالمظفر عبدالرحیم بن عبدالکریم. فقیه و عالم بزرگ خراسان و از خاندان سمعانی است. متولد 537، وفات 614 یا 616 هَ. ق. ( فرهنگ فارسی معین ).
سمعانی. [ س َ ] ( اِخ ) ( 426 - 489 هَ. ق. ) منصوربن محمدبن عبدالجباربن احمد مروزی سمعانی تمیمی ، مکنی به ابوالمظفر. مفسر و از علماء حدیث و از اهل مرواست. از جمله کتب او: تفسیر سمعانی است در سه جلد و انتقاد الاصحاب الحدیث. ( اعلام زرکلی ج 3 ص 1074 ).

معنی کلمه سمعانی در فرهنگ فارسی

ابو سعید عبدالکریم بن محمد بن منصور تمیمی مروزی شافعی فقیه و مورخ و حافظ حدیث ( و. ۵۶۲ ه. ق ./ ۱۱۱۳ م .- ف. ۵۶۲ ه. ق . / ۱۱۶۷ م . ). وی بشهرهای دور سفر و با علما و محدثان ملاقات کرد و از آنان علم آموخت و گروهی نیز ازو کسب علم کردند. ازوست : کتاب الانساب کتاب تذییل تاریخ بغداد تاریخ مرو فضائل الصحابه معجم المشایخ تاریخ الوفاه للمتاخرین من الرواه الامالی التحبیر فی المعجم الکبیر یا فخر الدین ابوالمظفر عبدالرحیم بن عبدالکریم فقیه وعالم بزرگ خراسان و از خاندان سمعانی ( و. ۵۳۷ - ف. ۶۱۴ یا ۶۱۶ ه. ق . )
منصور بن محمد بن عبد الجبار بن احمد مروزی سمعانی تمیمی مکنی به ابو المظفر . مفسر و از علمائ حدیث و از اهل مرو است .

معنی کلمه سمعانی در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] شهاب الدین ابوالقاسم احمد، فرزند ابومظفر سمعانی یکی از دانشیان و سخنوران خاندان سمعانی است.
شهاب الدین ابوالقاسم احمد، فرزند ابومظفر سمعانی یکی از دانشیان و سخنوران خاندان سمعانی است. خاندانی که در فضل و کمال، امام و راهنمای روزگار خود بودند و بر همگان پیشی داشتند. احمد سمعانی ظاهراً در مرو به سال ۴۸۷ ق زاده شد. تا اوان بلوغ در همان جای بود و از پدر فقه و حدیث آموخت. آنگاه همراه برادرزاده اش، عبدالکریم به سرخس مسافرت کرد؛ اما دیری نپائید که به مرو بازگشت. دیگر بار آن دو جوان مروی به قصد دانش اندوزی راهی سفر شدند، این بار به سوی نیشابور به آهنگ استماع کتاب صحیح مسلم از نامداران آن دیار. به مقصود که رسیدند، احمد روانه مرو شد. سالیانی بعد، احمد سمعانی مراحل علوم ظاهری و باطنی را گذرانیده بود، فقیه و مفتی بود، وعظ می گفت، شعر می سرود و در مجلس بوسعید با عرفان آشنا گشته بود. وی سرانجام به سال ۵۳۴ ق دار فانی را وداع گفت.
سمعانی و تصوّف
تاریخ، این آگاهی را که سمعانی چگونه به وادی عرفان راه یافته و با کدامیک از پیران خراسان پیوند داشته از ما پنهان می دارد. در متن روح الارواح، هم آرائی اویس گونه ای می یابیم که طبق آن، سلوک جاده طریقت بدون پیوستگی با پیر و دلبستگی با شیخ هم میسور است و هم با عباراتی روبرو می شویم که می گوید، بدون راهنما و پیر نمی شود، به سلوک پرداخت. گرچه در خصوص چگونگی و چرایی گرایش سمعانی به عرفان دستمان تهی است و چیزی نمی دانیم؛ اما این را نیک آگاهیم که تصوّف و پسندهای عرفانی در روزگار وی سخت پرجاذبه بوده است. کشش هایی که درون های بی قرار؛ همچون ابوحامد غزالی را قرار می بخشد، جاذبه هایی که از سنایی، مدیحه گوی شوریده ای سخته جویی می ساخت. امر دیگری که می توانست سمعانی فقیه و محدّث را، به انجمن عاشقان کشاند و او را به نگارش کتابی با نثر شاعرانه وادارد نگاشته های مشایخ سده های سوم تا پنجم است. آثار بزرگانی چون ابی نصر سراج طوسی، ابوطالب محمد مکّی، ابوالقاسم قشیری، شهید بلخی، جنید بغدادی و حسین منصور حلاج که جملگی به عربی هستند و میراث های جاویدان پارسی؛ مانند« کشف المحجوب» هجویری، آثار خواجه عبدالله انصاری، احمد غزالی و سنایی غزنوی.افزون بر این هم، باید تأثیر اقوال ابوسعید ابی الخیر بر احمد سمعانی را از یاد نبرد؛ زیرا همچنان که گفته شد، وی در سال ۵۲۹ ق سفری به نیشابور داشته و در این روزگار، آوازه ی ابوسعید در نیشابور و دیگر شهرها پیچیده بود و سمعانی که در آن زمان در سفر دانش اندوزی بوده به حتم فراگیری مبانی آن مکتب عرفانی را فراموش نمی کرده است. گفته های فراوانی که از ابوسعید در روح الارواح نقل شده و دیدگاه های مشترکی که در این کتاب و اسرارالتوحید آمده، همه نشان تأثیرپذیری سمعانی از ابوسعید است.
سخنوری سمعانی
سمعانی توجه زیادی به شعر داشت و نه تنها به نقل اشعار سوزناک شعرا اهتمام می ورزید، بلکه خود شاعری ورزیده و خوش سخن بود که با نکته های شعرشناسی و نقدالشعر نیز آشنایی داشته است. البته در زمینه ی اشعار عربی او، هیچ اطلاعی در دست نیست و دلیلی نداریم که پاره ای از ابیات عربی کتاب روح الارواح را به او نسبت بدهیم؛ ولی از سروده های فارسی او ابیاتی در دست است که از یکسو توانایی او را در شعر و سخنوری می نمایاند، و از دیگر سو، تخلص او را در شعر نشان می دهد. تخلصی زیبا، به هیات« رهی» که خود او را در بیشترین مواضع، این کلمه را به جای« بنده» به کار گرفته است.
مبنای عرفانی سمعانی
...

جملاتی از کاربرد کلمه سمعانی

ابوسعد، عبدالکریم بن محمد سمعانی (۹ فوریه ۱۱۱۳ - دسامبر ۱۱۶۶م/۲۱ شعبان ۵۰۶- ربیع‌الاول ۵۶۲ ق) حافظ و محدث، فقیه شافعی، ادیب و تاریخ‌نگار برجستهٔ خراسانی ایرانی در سدهٔ ششم هجری/دوازدهم میلادی بود.
شُکر اسفراینی (۱۰۷۹-۱۱۵۶) (نسب‌نامه: اَمَةُالعزیز شکر بنت ابوالفرج سهل بن بشر بن احمد بن سعید اسفراینی صایغ) بانوی محدث شامی بود که بیشتر در نیمهٔ اول سدهٔ ششم هجری زیست. اجداد او از مهاجرین ولایت اسفراین، ربع نیشابور به شام بودند و او در صور زاده شد که در آن هنگام در حمله‌های صلیبیان و دفاع‌های فاطمیان ناآرام بود. هنگامی که دو ساله بود، پدرش او را به دمشق برد و او آنجا به‌خوبی پرورش یافت. سپس همراه پدرش به دانش حدیث گرایید، پدرش سهل خود از دو محدث صوفی «ابوالفرج اسفراینی و ابونصر احمد ترشیزی» حدیث فراگرفت. سِماع شُکر را صحیح بیان کرده‌اند و ابن عساکر از او حدیث نگاشت (کتابت حدیث). سمعانی نیز هنگامی که در دمشق بود به حدیث‌نگاری نزد شکر اسفراینی پرداخت.
حورستی عیاضی با کُنیهٔ اُم‌عبدالله (؟ - ۱۱۳۰م) (نسب: حورستی بنت ناصر بن احمد بن محمد بن عبدالله عیاضی) بانوی محدث ایرانی از اهالی سرخس در سدهٔ پنجم و اوایل سدهٔ ششم هجری بود. ابتدا از پدرش ابوالفتح ناصر عیاضی حدیث آموخت. سمعانی از شاگردانش بود و از او کتابت حدیث داشته است.
فاطمه سودرجانی (نگارش و آوایش کهن: فاطمه سودرجانیه یا با املای: سوذرجانی) (۱۰۶۸-۱۱۳۶م) (نسب کامل: فاطمه بنت احمد بن عبدالله سودرجانی اصفهانی) محدث ایرانی اصفهانی بود. نزد «محمد بن عمر نقّاش» حدیث فراگرفت. سمعانی نیز از او سِماع حدیث داشته و در التحبیر از وی نام برده.
عایشه بنت فضل کمسانی (۱۰۶۸ - ۱۱۳۵) (نسب: عایشه بنت فضل بن احمد) بانوی محدث و فقیه ایرانی خراسانی بود. ابتدا نزد مادربزرگش دانش آموخت. در روستای کمسان، مرو درگذشت. سمعانی در التحبیر از او نام برده است.