سالیانی

دگر سالیانی برست و بمرد از آسیب روز بدش جان نبرد

نیاگان ما سالیانی هزار در این آرزو مانده بودند خوار

همی داشتش سالیانی هزار نه مرگ و نه درداندر آن روزگار

به حق صحبت ما سالیانی به حق دوستی و مهربانی

برآمد چنین سالیانی هزار از ایشان نه سالار و نه شهریار

بسا سالیانی که در روزگار به پیوند تو خوبی آرد به کار

برآمد کنون سالیانی چهار که دارم من آن کوه و دریا حصار

بدو گفت کای پیر ناهوشیار برآمد مرا سالیانی هزار