صد چراغ

همچنین تا صد چراغ ار نقل شد دیدن آخر لقای اصل شد

کجا پروای ما سرگشتگان آن مه جبین دارد؟ که خون صد چراغ مهر را در آستین دارد

روشن نگشت شانه چشمم به صد چراغ تا خاک کوی و کرد در از من دریغ داشت

غصه مرد و غم به ماتم سوخت اکنون هجر را صد چراغ مرده بر گرد مزار افتاده است

گر ره تاریک پیشم آوری صد چراغ از لطف پیشم آوری

می‌گردد آسمان همه شب با دو صد چراغ در جست و جوی چشم خوش دلربای تو

به حالی بس عجب شب زان جوان سرخوش افتادم شد او با صد چراغ از پیش و من در آتش افتادم

گر ز یکی شمع صد چراغ فروزند نور نخستین بود که ‌گشته مکرر

تا غایبی تو اهل صفا را حضور نیست با صد چراغ بزم مرا بی تو نور نیست

عصر نو کاین صد چراغ آورده است چشم در آغوش او وا کرده است