سبک رکاب

اگر شود کجک روزگار تیغ کجش شود چو ابر بهاران سبک رکاب جبال

به پرتوی و نسیمی ز هم فرو ریزی سبک رکاب چو بو، بی ثبات چون رنگی

عقل سبک رکاب چه سازد به زور می چون پای نخل موم نلغزد در آفتاب؟

به هر ترنمی از جای می رود دل ما سبک رکاب چو بوی گل است محمل ما

عجب که توبه سنگین ما کمر بندد که ساخت رطل گران را سبک رکاب هوا

به حمله کوه گران را سبک رکاب کند غمی که بر سر من ترکتاز می آرد

به گرد نقطه خال پریرخان صائب سبک رکاب چوپرگار چند خواهی بود

بر تیز خیز کوهی تند سبک رکاب رخشی چو باد در تک و چون چرخ در مدار

فریب جلوه دنیا مخور که نقش امید سبک رکاب چو موج سراب خواهد بود

چو طفل نوسوار سپهر سبک رکاب هرگز مرا به دست عنانی نمی دهد