غمی

ز ناتوانی خویشم غمی که هست، اینست: که ناله ام نتواند ترا بگوش آید!

سپهدار پیران غمی گشت سخت برآشفت با تیره خورشید بخت

افسوس که زندگی دمی بود و غمی قلبی و شکنجه‌ای و چشمی و نمی

ناز زمانه بهر غمی تا به کی کشم این جام آرزو همه کس می‌دهد مرا

کنون در کار شادی من حزینم غمی در دل نمی آید جز اینم

از شیر مادرست به من می حلالتر زین لقمه غمی که مرا در گلو گرفت

هر خار غمی کز دل خواهم کشم ای گلرخ زان خار کنم سوزن کز خاک درت چیدم

نسیم، امشب عجب دفع غمی تو یقین دارم نه از این عالمی تو

چو بشنید افراسیاب این سخن غمی گشت و بر چاره افگند بن

دریچه ای که غمی سر برون نیارد از آن بروی صرفه کار دل حزین مگشای