سال و ماه

پایان عاشقی نه پدیدست تا ابد پس سال و ماه و وقت در او از کجا بود

ای نوشته سال و ماه از عدل اَفریدون سخن ای‌ گشاده روز و شب بر فتح اسکندر زبان

همی پرورانیدشان سال و ماه | به مرغ و کباب و بره چند گاه. فردوسی.

منم که می سپرم سال و ماه راه غمت جز اشک دیده و خون جگر نه آب،نه زاد

زحمت شیب و شباب ازپیکرخالی مکش محوگیر از خاطر این تصویر سال و ماه را

همیشه تا که بود سال و ماه در گردش مدام تا که بود اختلاف لیل و نهار

ما سر و مال در غمت باخته سال و ماه و تو هم غم ما نخورده‌ای، هم کم ما گرفته‌ای

کوزه‌گر سال و ماه در تک و پوی تاکند خاک دیگران به سبوی

بگردد سال و ماه و تو بگردی پشیمانیت باشد زین که کردی

از سال و ماه و هفته نباشد خبر مرا بس روز و شب دلم بغم روی و موی تست

وین طرفه که سال و ماه این فتح شود روشن چو تأمل کنی از شهر صفر