زنهاریان

ای زبان شعله از زنهاریان خوی تو شاخ گل لرزان ز رشک قامت دلجوی تو

نه بر درگاه خویشم بار دادی نه با زنهاریان زنهار دادی

پناهنده را سر نیارد به بند ز زنهاریان دور دارد گزند

رسیدند زنهاریان خیل خیل که طوفان به دریا درآورد سیل

به زنهاریان رنج منمای هیچ به هر کار در داد و خوبی پسیچ

با وجود رستگاری در صف زنهاریان می‌کنم صد ره دمی زان تیغ با زنهار یاد

زرد و لرزان بر درت افتاد چون زنهاریان تا نخواهد خاطر و قّادت از وی انتقام

ز طبع تو همین آید که کردی که با زنهاریان زنهار خوردی

کسی که‌ارمغانی دهد طوق و تاج چو زنهاریان چون فرستد خراج

دوم سوگندها به‌دروغ کردی ابا زنهاریان زنها خوردی