غمخانه

بهر آسایش گر از غمخانه سر بیرون کنم می نهم چون سایه پهلو بر ته دیوار خویش

لخت لخت دل بر آتش نه که ایمان وفاست امت غم بودن و غمخانه ویران داشتن

صیقلی دارد درین غمخانه هر آیینه ای می دهد آیینه دل را جلا دیوانگی

تلخکامی بین که در غمخانه ی دنیا سلیم هرگزم از شهد عمر خود لبی شیرین نشد

فانی ز سیل اشک تو غمخانه سپهر خم یافت آنچنان که فتد از نمی دگر

اگر آتش کنم در غمخانه روشن ز دودش کور گردد چشم روزن

دامن افشان مگذر از در غمخانه ما که بر آتش دل خونابه چکانی داریم

خانه تا می‌کرد روشن روی آن شمع طراز خاک صد غمخانه از اشگ قبایل شد عجین

قسمت ما نیست آبی در جهان، ورنه سلیم آنچه بسیار است در غمخانه ی ما، آتش است

گنبد گردون عجب غمخانه ایست بی غمی در وی دروغ افسانه ایست