عبدالحسین

معنی کلمه عبدالحسین در لغت نامه دهخدا

عبدالحسین. [ع َ دُل ْ ح ُ س َ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان خاوه بخش دلفان شهرستان خرم آباد واقع در 15هزارگزی خاور نورآباد و هفت هزارگزی جنوبی راه اتومبیل رو خرم آباد به کرمانشاه. ناحیه ای است جلگه ای ، سردسیر، مالاریائی. 300 تن سکنه دارد. آب آن از سراب نیاز تأمین میشود. محصولات آن غلات ، لبنیات ، و توتون است اهالی به کشاورزی و گله داری اشتغال دارند. راه مالرو دارد. ساکنین از طایفه خاوه هستند. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6 ).

معنی کلمه عبدالحسین در فرهنگ فارسی

دهی است از دهستان خاوه بخش دلفان شهرستان خرم آباد واقع در ۱۵ هزار گزی خاور نور آباد و هفت هزار گزی جنوبی راه اتومبیل رو خرم آباد بکرمانشاه ناحیه ایست جلگه ای سردسیر مالاریائی
شرف الدین بن یوسف عاملی موسویدانشمند و متکلم شیعی ( و. ۱۲۹٠ - ف. ۱۳۷۷ ه.ق . ). وی نزد محمد کاظم خراسانی و شریعت اصفهانی و محمد کاظم یزدی تحصیل کرد. از مولفات اوست: تنزیل الایات غایه المرام فصول المهمه کلمه الغرائ المراجعات اجوبه السئله موسی جارالله .

معنی کلمه عبدالحسین در فرهنگ اسم ها

اسم: عبدالحسین (پسر) (عربی) (مذهبی و قرآنی) (تلفظ: abdolhoseyn) (فارسی: عبدالحسين) (انگلیسی: abdolhossein)
معنی: ترکیب دو اسم عبد و حسین ( بنده و نیکو )، بنده ی حسین، ( به مجاز ) دوستدار و ارادتمندِ امام حسین ( ع )، [این نام به لحاظ تولا و دوستی با امام حسین ( ع ) انتخاب می شود]، ( اَعلام ) عبدالحسین شرف الدین ابن یوسف عاملی موسوی دانشمند و متکلم شیعه در قرن و هجری، ]این نام به لحاظ تولا و دوستی با امام حسین ( ع ) انتخاب می شود[، ( در اعلام ) عبدالحسین شرف الدین بن یوسف عاملی موسوی دانشمند و متکلم شیعه در قرن و ( هـق )، بنده حسین

جملاتی از کاربرد کلمه عبدالحسین

یحیی انصاری شیرازی در سال ۱۳۰۶ در روستای نوایگان شهرستان داراب زاده شد. پدر و جد وی از روحانیون ناحیه فارس و داراب بودند. جد وی زکریا انصاری از همرزمان سید عبدالحسین لاری علیه نفوذ انگلیس به‌شمار می‌رفت و طرفدار نهضت مشروطه بود؛ وی از سوی آخوند خراسانی (رهبر مشروطه ایران) انگشتری را به عنوان تبرک دریافت داشته بود و هنگام کشته شدن نیز آن را به دست داشت.
سید عبدالحسین موسوی نجفی لاری (زادهٔ ۲۰ دی ۱۲۲۶ در نجف، درگذشتهٔ ۱۹ اردیبهشت ۱۳۰۳ در جهرم) از روحانیون و مجتهدین جنوب کشور و از طرفداران مشروطه بود که در جریان جنگ عشایر جنوب ایران با نیروهای انگلیسی در جنگ جهانی اول نقش عمده‌ای داشت.
گشود چهره چو عبدالحسین فتح الله سؤال کرد پدر از صفائیش مولود
[کتاب زمان انتشاراتی است که در سال ۱۳۴۷ توسط عبدالحسین آل‌رسول، رضا سیدحسینی و جهانگیر منصور تأسیس شد. آل‌رسول پس از جدا شدن از انتشارات نیل به فکر تأسیس این انتشارات افتاد. به گفته جهانگیر منصور رضا سیدحسینی کتاب‌ها را از بعد ادبی بررسی و برای چاپ انتخاب می‌کرد. مصطفی رحیمی هم در این انتشارات جزء شرکا بود که بعد از دو سال و به دلیل تفاوت مشرب فکری از کتاب زمان جدا شد. برخی از آثار نویسندگانی چون جلال آل‌احمد، هوشنگ گلشیری، بهرام صادقی، اکبر رادی، احمد شاملو، غلامحسین ساعدی، رضا براهنی، نصرت رحمانی، احمد میرعلایی در انتشارت کتاب زمان چاپ شده‌است.
این طایفه از قدیمی‌ترین طوایف پشتکوه بوده‌اند و بزرگان طوایف گچی از این طایفه‌اند. بزرگان این طایفه توشمال مامگه رِئیس ملکشاهی گچی و توشمال عبدالحسین حاجی زاده و کدخدایان این طایفه حاجی درویش و کلانتر غیاثی بوده‌اند. خانواده‌های حاجی زاده، غیاثی، روشنی در شهر قصر شیرین استان کرمانشاه از این طایفه‌اند. خانوادهٔ تولیده (نوادگان توشمال مامگه) هم که بخشی از آن‌ها در روستای اما و بخشی در شهرستان ایلام زندگی می‌کنند و خانواده‌های ملکی زاده، بسطامی، احمدی و حاتمی از این طایفه هستند. حسن تولیده از هنرمندان استان ایلام و هم چنین سردار شهید علی بسطامی فرمانده اطلاعات عملیات لشکر ۱۱ امیرالمؤمنین نیز از این طایفه هستند.
این روزنامه از سال ۱۳۲۹ هـ.ق به وسیله عبدالحسین ذوالریاستین، در شیراز به چاپ رسیده است.
میرزا عبدالحسین آن مرد راد زیور دل زیب دین و آذین زین
معز سلطان عبدالحسین دندان کند ز شیر شرزه و از مار گرزه نیش گرفت
سه ماه پس از تشدید برخورد با زنان به خاطر سر باز زدن از حجاب اجباری، مجید امامی، دبیر شورای فرهنگ عمومی ایران، با بیان اینکه «در تهران بین ۱۵ تا ۲۰ درصد کشف حجاب داریم»، جمعیت زنانی که از حجاب اجباری سر باز می‌زنند را بسیار گسترده‌تر از حدی خواند که حکومت توان برخورد و بازداشت آنها به عنوان «مجرم» را داشته باشد. پیش از این، عبدالحسین خسروپناه، دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز با تأیید افزایش گسترده سرباز زدن زنان از حجاب اجباری، گفته بود با اینکه «کشف حجاب جرم است و زنان بدون حجاب اجباری باید بازداشت شوند اما به دلیل جمعیت زیاد این زنان، امکان بازداشت آنان وجود ندارد.»
فردوسی موضوعِ آثارِ هنری فراوانی بوده است. در بعضی از این آثار وجوهِ سیاسیِ کار و زندگیِ او مجسّم شده است. از این جمله است فردوسیِ عبدالحسین سپنتا و دیباچه‌ی نوین شاهنامهٔ بهرام بیضایی که هر دو فردوسی را بی‌اعتنا به جنگ‌های قبیله‌ای و ستمدیده از توده‌ها و حاکمان و تمکین‌ناپذیر نشان می‌دهند.
چگونه نامه ز درگاه فر خجستۀ میر به خطِّ فَرُّخِ عبدالحسین جُعِلت فِداه
اسم شریفش میرزا عبدالحسین و در شیراز سکونت داشتند. علوم صوری و معنوی حاصل کرده بود و عمر شریف خود را به ریاضات و عبادات شرعیه مصروف می‌نمود. پیر طریقت و ارشاد وی جناب مولانا عبدالرحیم بن یوسف الدماوندی است که از اکابر علما و عرفا و ازمشایخ سلسلهٔ علّیهٔ نوربخشیه بوده و جناب میرزا از متأخّران این طایفه است. شیخ محمد اسماعیل بن شیخ عبدالغنی شیرازی ارادت به او داشته. رسالات نیکو دارد و این چند بیت تیمّناً و تبرّکاً از اونوشته شد:
شب هشتم در خدمت سرکار امید گاهی میرزا عبدالحسین از شین جنس دو پا آسوده بودیم، و از حرمان حضورت بیش از گنجائی املا و انشا فرسوده. دو طغرا نامه که به سرکار میرزا و گرامی سرور نیاز افتاده بود فراز آمد و ساحت انجمن از نافه مداد و نکهت سوداش شرم صحرای تبت و رشک شهربند طراز آمد. در نامه آقا از من نیز نامی رانده اند، و با بی خوانده. سپاس سلامت و امان تقدیم رفت. تا کی بند امتناع گسسته و آن رم زده صید که زندان ها شکسته و کمندها دریده ازین قید جسته و ما را نیز به دولت پیوندش دل از دام هزار گرفتاری رسته گردد. بار خدا را گواه می آرم که پس از غیبت سرکار دم آبی بی دریا دریا خون جگر نگماشتم، و دستم بر خوان دوست ودشمن لب نانی بی آنکه کوه کوه استخوان کاهد و دشت دشت تن و جان فرساید نشکستم.
صمصام برآمد از صفاهان سید عبدالحسین از لار