سخن دانی

شعر من بگذار و یک بیت سنایی کار بند کان سخن را چون سخن دانی تو باشد مشتری

هر که خواهد داد از وصلش سر مویی خبر در حقیقت آن سخن دانی که چیست افسانه‌ای

نزاری پیشِ پا بنگر مگو اسرار پنهانی سخن خود با سخن دان است سخن دانی چو سلمان کو

ور سخن دانی ندانی راحت از دور فلک کز فلک مکارتر زیر فلک مکار نیست

قامت او شد بلای جان ما این سخن دانی ز بالا می‌رود

گه عصائی را سلیمانی دهد گاه موری را سخن دانی دهد

از سر ذوق است این گفتار ما گر بدانی این سخن دانی خوش است

تویی‌که قدر سخن دانی و عیار هنر برآن صفت‌که پیمبر رموز قرآن را

گمانی برم شهریارا که ناید تو را در سخن دانی من گمانی

داد از بیداد تو عطار مسکین دل ز دست دست آن داری که تو داد سخن دانی دهی