شاخ صنوبر

بالای بلندت کرد چندانکه زمین گیرم زان شاخ صنوبر باز امید ثمر دارم

چمان شد چو شاخ صنوبر به باغ روان شد چو سرو خرامان به باغ

هر که در صحبت آن شاخ صنوبر بنشست همچو باد سحری از سربستان برخاست

بنفشه سرافکنده در پای سرو ز شاخ صنوبر خروشان تذرو

ای جویبار حسن را شاخ صنوبر برگ گل تر

عندلیبان سحر خوان خوش الحان در راست صفت قد نو بر شاخ صنوبر خوانند

درود از من بدان شاخ صنوبر که دارد شاخ بختم خشک و بی بر

صنما در خط سنبل مه تابان داری بر سر شاخ صنوبر گل خندان داری

هرچند دلربایی زلفت به جان خریدم که‌آواز مرغ جانان شاخ صنوبر ارزد

بلبلان چون سخن از شاخ صنوبر گویند ما حدیث قد آن سرو سرافراز کنیم