قبچاق

آن مه بدعهد چندان شور بین در عهد او وان بت قبچاق چندین فتنه در چاقش نگر

تیمور دشت قبچاق و مغولستان را فتح کرد و در سال ۷۸۳ ه‍.ق فرزند ده‌ساله خود، میران شاه را با سپاهی مأمور تسخیر خراسان کرد و خود نیز به آن‌ها پیوست. تیمور نیشابور و هرات را تصرف کرد و در هرات از سرهای مردم مناره‌ها ساخت. سپس مازندران را که تا سال ۷۵۰ ه‍.ق در تصرف باوندیان بود و این زمان مرعشیان بر آن حکومت می‌کردند، تسخیر کرد.

سبک رو چون بت قبچاق من بود گمان افتاد خود کافاق من بود

سلطان محمد که میراث دشمنی با خلیفه را از پدر داشت، از همان آغاز امارت، خود را از تأیید و حمایت فقیهان و ائمه ولایت محروم دید به همین دلیل ناچار شد تا بر امیران قبچاق خویش، یعنی ترکان قنقلی که خویشان مادرش ترکان خاتون بودند، تکیه کند و با میدان دادن به این دسته از سپاهیانِ عاری از انضباط که در نزد اهل خوارزم بیگانه هم تلقی می‌شدند، به تدریج حکومت خوارزمشاه را در همه جا مورد نفرت عام ساخت.

خِتا و خُتَنْ، تا هندوستان پائینْ تا دشتِ قبچاق و سَرحدِّ مدائینْ

زبان باشقیرها، باشقیری نام دارد. این زبان از خانواده زبان‌های آلتایی، شاخه زبان‌های قبچاق بوده و بسیار نزدیک به زبان تاتار است. اکثر باشقیرها روسی را نیز می‌دانند. دین باشقیرها نیز عمدتاً اسلام است.

سرزمینی است که در شمال آسیای میانه و در نزدیکی رشته کوه‌های اورال واقع شده. از نظر موقع جغرافیایی نزدیک دشت قبچاق است و میان وولگا و دریای خزر واقع گشته‌است. باشقیرستان ظرفیت بالایی برای جذب گردشگر دارد، چرا که طبیعت بسیار زیبا و بکر، نیز جاذبه‌های فرهنگی و تاریخی منحصربفردی را در خود جای داده است.

شمس‌الدین ایلدگز در آغاز امیری‌ بود از تبار قبچاق و داماد سلطان مسعود سلجوقی بود. او در دستگاه سلجوقیان پیشرفت نمود تا آنجا که به امارت آذربایجان رسید. او در حدود ۵۳۰ یا ۵۳۱ هجری قمری (۱۱۳۶ میلادی) توانست حکومتی به‌نسبت مستقل را برپاسازد و به جز آذربایجان تا زمان مرگش بر اران، ری و اصفهان نیز چیره‌گردد.

زبان باشقیری در دوران پس از حمله مغولان با استحاله زبان قبچاق به وجود آمد. باشقیری لهجه‌های مختلفی دارد که همه آن‌ها شباهت بسیار زیادی با زبان تاتاری دارند و حتی در گذشته باشقیرها برای نوشتن از زبان تاتار استفاده می‌کردند. البته در قرن پانزدهم میلادی زبان جغتای (یا گونه‌قدیمی تاتاری زبان جغتای) جای آن را گرفت، تا اینکه در ۱۹۲۳ میلادی یک نظام نوشتاری ویژه زبان باشقیری ایجاد شد، این زبان در ابتدا با الفبای عربی نوشته می‌شد، تا اینکه در ۱۹۳۰ الفبای لاتین و در زمستان ۱۹۳۸ الفبای سریلیک جای آن را گرفتند.