ذوابه

هشتم فلکی و ذو ذوابه چون وقت روش علم کنی دم

ز آب زر، ذوابه بر کشیده چو دیبای کبود زر کشیده

از آب مهر، چهره خورشید را بشوی وز دود کین، ذوابه شب را خضاب ده

مشک ذوابه ایشان بر نافه ختن بخندد و نسیم جیب و آستین ایشان بر عود و عنبر بچربد، از عناب مخضوب ایشان هزار دل در خضاب خون و بر نرگس فتان ایشان هزار جان مفتون، ابرار در عشق ایشان زنار برمیان بسته و اخیار بر مهر ایشان مهار گسسته

تابه از آفتابه نشناسند شکل چرخ از ذوابه نشناسند

نزدیک خاص و عام بقدر و بمرتبت تو چون ذوابه ای و عدوی تو چون ذنب

رسول (ص) گفت، «وای بر امیران، وای بر عریفان، وای بر امینان. اینها کسانی باشند که در قیامت خواهند که به ذوابه خویش از آسمان آویخته بودندی و هرگز عمل نکردندی». و گفت، «هیچ کس را برده کس ولایت ندهند که نه روز قیامت او را می آرند دست بغل برکشیده. اگر نیکوکار مرده باشد رها کنند و اگر نه علتی دیگر درافزایند».

سنان نیزهٔ خونخوار شه درون غبار چو ذو ذوابه درخشنده در شب دیجور