روحانیت شیعه

پس از شهریور ۱۳۲۰ شاه جوان بخاطر تثبیت سلطنت خود به روحانیت شیعه تمایل پیدا کرد. او مرجعیت شیعه را از نجف به ایران انتقال داد و بسیاری از اقدامات پدرش را به درخواست آنها منحل کرد. شاه تلاش کرد از سیدابوالحسن اصفهانی، «پیام تبریک پادشاهی» دریافت کند. شاه از آیت‌الله بروجردی در بیمارستان عیادت می‌کرد. سید کاظم شریعتمداری در مقابله با «فرقه دموکرات آذربایجان» به شاه کمک کرد. سید احمد کسروی، نویسنده و پژوهشگر تاریخ توسط گروه «فدائیان اسلام» در سال ۱۳۲۴ ترور شد. سید حسین طباطبایی قمی، از نجف به نخست‌وزیر احمد قوام تلگراف زد و خواستار آزادی سریع ضاربان شد و نگرانی خودش را از عدم تقدیر دولت از شجاعت آنان بیان کرد. ضاربان بعد از محاکمه‌ای کوتاه آزاد شدند.

هویت «شیعه ایرانی» توسط صفویه و با استعانت از علمای شیعه جبل عامل تشکیل شد و این علما وارد سیاست شدند. تشیع کاملاً بر حیات مذهبی، سیاسی، و اجتماعی ایرانیان چیره شد و حوزهای علمیه و مؤسسات وابسته به آنها با کمک‌های حکومت و درآمد «خمس و زکات» رونق پیدا کردند. پس از آن روحانیت شیعه در جنبش‌های مهم ایران از جمله نهضت تنباکو (۱۸۹۰ میلادی)، جنبش مشروطه (۱۹۰۶ میلادی–۱۲۸۵ شمسی)، نهضت ملی‌شدن صنعت نفت (۱۹۵۰ میلادی–۱۳۲۹ شمسی)، کودتای ۲۸ مرداد (۱۹۵۳ میلادی–۱۳۳۲ شمسی)، وقایع ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ و انقلاب ۱۳۵۷ نقش ایفا کردند. پس از انقلاب ۵۷ نیز به دلیل نفوذ عمیق در بین توده‌های جامعه، روحانیت شیعه توانست تمام نیروها و احزاب انقلابی را از صحنه سیاسی دور کرده و قدرت را کاملاً در دست بگیرد.

با درگذشت میرزای نایینی اعلامیه‌ای نوشته شد که شرح آن بدین منظور بود که پس از شیخ انصاری، همانند آیت الله اصفهانی غروی در بین روحانیت شیعه وجود نداشته و در حوزه‌ی نجف اشرف نیز چنین است. در بغداد نیز برخی از مقلدین میرزای نایینی به اصفهانی مراجعه کرده‌اند. این اعلامیه مورد امضای میرزا علی‌اصغر ملکی از شاگردان آخوند خراسانی، سید ابوالقاسم خوئی و سید محمدهادی میلانی قرار گرفته بود.

در نظر او، در حوادث مهم تاریخی، از جمله جنبش مشروطیت، فتواهای مرجعیت شیعه نقش بسیار تأثیر گذار داشته‌است، اما در حال حاضر به این دلیل که فرد روحانی متصدی اجرا شده‌است، و همچنین اینکه روحانیت شیعه شناخت لازم را از واقعیت‌های جامعه و دنیای امروز نداشته، شکافی میان مرجعیت شیعه و مردم ایجاد شده‌است. به همین دلیل علوی بروجردی می‌گوید که مرجعیت شیعه همچون نقش تاریخی خود و به مانند آیت الله سیستانی باید استقلال خود را حفظ کند و آبروی مرجعیت شیعه نباید به سرمایه شخص و حزب خاصی تقلیل پیدا کند.

شاه اسماعیل یکم با وجود هشدار ملازمانش، در تبریز دین شیعه دوازده‌امامی را دین رسمی دولتش اعلام کرد. او به دنبال تغییر مذهب ایرانیان از سنی به شیعه گشت‌های تبرائیان را بر پا کرد و به کشتار تمام علما و دانشمندان سنی مذهبی که حاضر به گرویدن به تشیع صفوی نشدند پرداخت. او ۹ ربیع‌الاول، سال‌روز کشته شدن خلیفهٔ دوم مسلمانان عمر بن خطاب را جشن رسمی عمرکشان اعلام کرد. شاه اسماعیل برای تدوین اساس دین جدید، علمای شیعه‌دوازده‌امامی را از جبل عامل (در لبنان کنونی) به ایران آورد. به مرور، تشیع کاملاً بر حیات مذهبی، سیاسی و اجتماعی ایران چیره شد و روحانیت شیعه با استفاده از این نفوذ خود توانستند در جنبش‌های سیاسی و اجتماعی مهم آینده ایران نقش ایفا کنند.

هویت «شیعه ایرانی» توسط صفویه و با استعانت از علمای شیعه جبل عامل تشکیل شد و این علما وارد سیاست شدند. تشیع کاملاً بر حیات مذهبی، سیاسی، و اجتماعی ایرانیان چیره شد و حوزهای علمیه و مؤسسات وابسته به آنها با کمک‌های حکومت و درآمد «خمس و زکات» رونق پیدا کردند. پس از آن روحانیت شیعه در جنبش‌های مهم ایران از جمله نهضت تنباکو (۱۸۹۰ میلادی)، جنبش مشروطه (۱۹۰۶میلادی–۱۲۸۵شمسی)، نهضت ملی‌شدن صنعت نفت (۱۹۵۰میلادی–۱۳۲۹شمسی)، کودتای ۲۸ مرداد (۱۳۳۲شمسی–۱۹۵۳میلادی)، وقایع ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ و انقلاب ۱۳۵۷ نقش ایفا کردند. پس از انقلاب ۵۷ نیز به دلیل نفوذ عمیق در بین توده‌های جامعه، روحانیت شیعه توانست تمام نیروها و احزاب انقلابی را از صحنه سیاسی دور کرده و قدرت را کاملاً در دست بگیرد.