رمنده

ز شاخ خویش سمن تافت چو ستاره روز ز باغ همچو شب از روز شد رمنده غراب

ز نازِ هنرمند ترکانه‌وَش رمنده نشد دولتِ نازکش

بوده سگ رمنده و اکنون به بخت من شیرک شده است و گرگک و از هر دو بدترک

غرمی‌ رمنده بود مرا طبع و این شگفت کاندر بسیط مهر تو به آسودگی چرید

مجنون که بود قافله سالار وحشیان هرگز نداشت ا زتو غزالی رمنده تر

گرد ایشان رمنده کرد مرا از سر خان و مان و نعمت و ناز

همی گشت گرد یکی کوهسار چماننده یوز و رمنده شکار

چنین مردمانی ز مردم بری رمنده ز مردم چو دیو و پری

جهنده از بر پیکان چو مرغ از مضراب رمنده از دم خنجر چو گوی از محجن