راهگذاری

دانی زخاک راهگذاری که می دهد هر روز صبح آینهٔ مهر را جلا

حیف گر تن به سگان سر کویی نرسد وای گر جان به سر راهگذاری ندهی

زان عمر گرانمایه به اینیم تسلی گاهی نظر از راهگذاری و دگر هیچ

عقل است چراغ تو در راهگذاری نه عشق است ایاغ تو با بندهٔ محرم زن

ماهی است پیش راه تو در ظلمت فنا شمعی اگر به راهگذاری گرفته ای