خسته دل

بپرس نام من خسته دل که در دو جهان به دولت تو مرا اعتبار می باید

گر خسته دل همی نپسندی بیار رو تیمار عاشقی ز رهی باز دار رو

همه جا چو مهر گردون من خسته دل رسیدم ز وفا به غیر نامی نشنیدم و ندیدم

همچو گوی آخر نگویی تا به کی این خسته دل در فراق روی تو سرگشته گردم کو به کوی

بیاورد پس خسرو خسته دل پرستنده سیصد عماری چهل

بر عرصه فراق ز چوگان روزگار من خسته دل شکسته و سرگشته ام چو گوی

زهر چشمش نگر ای خسته دل آن لب مطلب زهر خوشتر که کشد حسرت تریاک تورا

فغان که خسته دل من به چنگ غصه وغم چو صعوه ای است که اندر دهان مار بود

چون عاشق خسته دل به بالات بر نیره تو جان فشانده نخجیر

مر آن خسته دل را کجا یافتید وزو از کجا روی برتافتید