خوش خوار

پیش خردمند شدم دادخواه از تن خوش خوار گنه کار خویش

نرم و تر گردد و خوش خوار و گوارنده خار بی‌طعم چو در کام حمار آید

از عشق یار بار گران است بر دلم جام گران ز باده خوش خوار یار کن

وفای توست یکی بحر دیگر خوش خوار که چارجوی بهشت است از تکش جوشان

کنیزان بهر شیرین، شیر خوش خوار کشیدندی به دوش از راه بسیار

خوش نیست غمت لیک بسی خوش خوار است هر چند همی خوری دگر می باید

این کالبد جاهل خوش خوار تو گرگی است وین جان خردمند یکی میش نزار است

آن تشنه ده روزه کی به شود از کوزه الا که کند آبش خوش خوار به آمیزش

بَیْضاءَ لَذَّةٍ لِلشَّارِبِینَ (۴۶) سپید رنگ خوش خوار آشمندگان را.