غالیه دان

بی عطرگلت چون چمن از غنچه خندان صحرا نکند غالیه دان نافه چین را

مشاطگی هر خس و هر خار صبا کرد از بس که چمن غالیه در غالیه دان داشت

از غالیه دانت شکری نیست امیدم کان خال سیه مشرف آن غالیه دان است

وقتست که مشاطه گر لاله گشاید چون نافه ی سربسته سر غالیه دان را

نیرنگ خیال تو جهان غالیه گون کرد زان سان که عروسان جوان غالیه دان را

بندۀ آن لب لعلم که بشیرین کاری آورد بیرون زان غالیه دان شیرینی

بیاورد کافور و مشک و گلاب یکی غالیه دان و، جامی پر آب

آن یکیرا بسان غالیه دان وین یکیرا بسان غالیه دان

کافور دان شود ز دم سرد من فلک از بس که دم ز غالیه دان تو می‌خورم

از سر کویت صبا مجمره گردان شده و زخم زلفت شمال غالیه دان ساخته